Öyle Bir Dua Etti ki, Tüm Kapılar Açıldı

Ekonomik kriz bahane edilerek işten çıkarılmıştım. İnşaat malzemeleri satan bir yerde yükleme, indirme gibi işler yapıyordum. Hepsi de zor ve ağır işlerdi. Ama umursamıyordum. Tek derdim çocuklarım ve yuvamdı.

Bir gün patron beni yanına çağırmış iş yerini küçülteceğini söyleyerek bazılarının işine son vereceğini söylemişti. Onlardan biri de bendim. Bir süre zamanında yediğimizden içtiğimizden kısmayla biriktirdiğimiz parayla idare ettik. Çok şükür kimseye el açmadık. Aynı zamanda da iş arıyordum. Fakat kimse iş vermeye yanaşmıyordu.


Aradan birkaç ay geçmiş mevsim sonbahar olmuştu. Havalar yavaş yavaş soğumaya başlamıştı. Eldeki para bitmek üzereydi. Kendimi çok çaresiz hissediyordum. Çocuklarımın eskiden isteklerini hemen yerine getirirdim ama uzun süredir bahaneler bularak onları geri çeviriyordum.


Sabahları evden işe gider gibi çıkıyor durumu çocuklarıma belli etmemeye çalışıyordum. Karımla bazen yemeği yer gibi yapıyor ama yemeden çocuklarımızın tabaklarına koyuyorduk loklarımızı. Daha ne kadar bu şekilde dayanırdık bilmiyordum. Her akşam eve döndüğümde karımın umutlu yüzü kararıyor, umutsuzluk evimizin içine doluyordu.

İçimin iyice kötü olduğu vakitlerde camiye gidiyor ellerimi açıp duaya duruyordum. Ancak o zamanlarda biraz rahatlıyor yarın sabah evden tekrar hiçbir şey olmamış gibi çıkıp iş arayabiliyordum.


Yine öyle bir gündü. Çok bunalmıştım. Evde yiyecek bir şey kalmamıştı. Hava buz gibi olmaya başlamıştı son günlerde. Yatsı namazını cemaatle kılmak için evden çıktım. Namazı kılanlar gidince camide tek kaldım. Ellerimi açıp dua etmeye başladım.


Tek olduğumu sandığımdan fark etmediğim bir an sesim birisiyle konuşur gibi çıkmıştı. Hem ağlıyor hem anlatıyor hem de istiyordum. Allah’tan yardım diliyordum. Ondan başka kimse bana yardım edemezdi biliyordum.
Tam kalkıp gideceğim sırada… DEVAMINI OKUMAK İÇİN GÖRSELE T|KLAYARAK İLERLEYİNİZ.