Öyle Bir Dua Etti ki, Tüm Kapılar Açıldı

Tam kalkıp gideceğim sırada omzumda bir el hissettim. İlk önce inanmadım kendime. Sonra başımı çevirince onu gördüm. Başımda duruyor ıslanmış gözleriyle yüzüme bakıyordu. Dediklerimi duyduğunu anlayınca çok utanmıştım. Başım önüme eğilmişti.

O hemen anladı ne hissettiğimi. Üzülme dedi. Çekinme lütfen benden. Bil ki ben de senin bir kardeşinim. Bu sözleri beni biraz rahatlatmıştı. Sonra çıktık camiden koluma girdi yürüdüğümüz sürece. Onunla konuştukça içim açılmıştı.


Ertesi gün sokakta yürürken belediyenin astığı afişlere denk geldim. “İlk evim” yazıyordu ilk cümlesinde. Hiç evi olmayanlara kurayla ev dağıtılacağı yazıyordu. Ben daha eve ekmek bile sokamıyorken bu eve nasıl başvuracak da nasıl borcunu ödeyecektim. Ama içimden de çok istiyordum. Keşke bir evimiz bir işimiz olsa diye düşünüyor, hayaller kuruyordum. Bir evimizin olması bir yana yakında sokağa atacağını söylüyordu ev sahibimiz. Üç aydır ev kirasını ödeyememiştik.


Akşam eve dönerken camide elini omzuma koyup bana şefkatle bakan adama rast geldim. Yanıma gülerek geldi. Koluma girip yürümeye başladı. Beni hafiften çekerek bir yere götürüyor gibiydi. Nihayet büyük bahçeli güzel bir evin önüne geldik. DEVAMINI OKUMAK İÇİN GÖRSELE T|KLAYARAK İLERLEYİNİZ.