Öyle Bir Dua Etti ki, Tüm Kapılar Açıldı

Adamın kendi eviydi burası.
İçeri girince her çeşit yemekle donatılmış bir sofra gördüm. Ben şaşkın gözlerle bakarken o hadi git de diğer misafirlerimi getir dedi. Karımı ve çocuklarımı kastediyordu. Bir koşu gidip onları da getirdim. Çabucak yakınlaştık yemekte.


Yemekten sonra beni bir köşeye çekti. Camide karşılaştığımız o günü hatırlattı. Meğer o da arkamda dua ediyormuş. Hasta bir çocuğu varmış. Doktorlar çare bulamıyorlarmış. Çocuk günden güne eriyip gidiyormuş. Ancak dua edebiliyormuş. Benden dua istiyordu.

Eve dönerken benden kimlik bilgilerimi aldı ama sebebini söylemedi. Yarın da iş yerime uğra deyip adresini bir kağıda yazdı. İş yerine gittiğimde bana yeni işimi gösterdi. Sevinçten dilim tutulmuştu teşekkür etmeyi bile unutmuştum. Fabrikasında gece bekçiliği yapacaktım bundan sonra.


Aradan bir süre geçti. Evimizde yeniden yemek pişmeye, çay demlenmeye başladı. Çok mutluyduk. Çocuklarımın istediğini alabiliyordum tekrar.


Allah’a karşıma böyle bir adamı çıkardığı için şükrediyordum. Dualarım kabul olmuştu. Ama bu daha başlangıçtı. Çünkü bir hafta sonra bir haber ulaşmıştı evimize.

O ilk afişini görüp hayıflandığım “ilk evim” projesinde bana da bir evin çıktığını öğrenmiştim. Şaşkındım. Param olmadığı için başvuruda bulunamamıştım. Birden hatırladım tekrar o adamı. Kimlik bilgilerimi niçin aldığını anlamıştım. Hem bana iş vermiş hem de bir ev sahibi olmam da yardımcı olmuştu. Bizim için bir umuttu o.